Burza może składać się z jednej komórki konwekcyjnej, wielu komórek konwekcyjnych lub nawet jednej bardzo dużej i potężnej komórki burzowej.
Burze jednokomórkowe: Burze powstałe w wyniku działania tylko jednej komórki burzowej. Większość z nich jest niewielka, trwa zaledwie około godziny, i nazywane są również zwykłymi burzami. Burze te często tworzą się latem i obejmują potężne chmury cumulonimbus, które mogą urosnąć w atmosferze na wysokość 12 kilometrów. Często występują opady deszczu i wyładowania atmosferyczne. Czasami spada grad.
Burze wielokomórkowe: Niektóre burze są tworzone przez wiele komórek burzowych poruszających się jako jedna całość. Komórki burzowe są często ułożone w grupę, a każda z nich znajduje się w innej fazie cyklu burzowego. Burze wielokomórkowe wzdłuż frontu zimnego lub ciepłego, gdzie ciepłe powietrze jest wypychane wysoko w atmosferę ponad zimne powietrze, tam, gdzie jest burza, często tworzą linię, zwaną linią szkwału. Linia taka może mieć długość nawet do 1000 km. Silne porywy wiatru często wieją tuż przed burzą.
Burze superkomórkowe: Burze z głębokimi, wirującymi wiatrami wznoszącymi, zwane superkomórkami, są bardzo duże i trwają przez wiele godzin, uwalniając ogromne ilości deszczu, a czasem nawet grad wielkości piłki baseballowej. Zawierają szybko poruszającą się konwekcję - powietrze unosi się do góry z prędkością nawet 280 km na godzinę. Rotacja w superkomórkach czasami tworzy gwałtowne tornada, największe i najbardziej niszczycielskie, ponieważ burze te są tak długotrwałe. Z jednej superkomórki burzy może powstać kilka tornad. A chmury rosną w atmosferze na wysokość do 18 km. Superkomórki są najrzadziej występującym typem burzy.
Wszystkie burze powstają wedle tej samej zasady - do ich powstania potrzebne są trzy podstawowe składniki:
Wilgoć w powietrzu pochodzi zazwyczaj z oceanów - obszary w pobliżu ciepłych prądów oceanicznych odparowują duże ilości wilgoci do powietrza. Wilgoć w powietrzu jest również odpowiedzialna za powstawanie chmur.
Niestabilne powietrze tworzy się, gdy ciepłe, wilgotne powietrze znajduje się blisko ziemi, a zimne, suche powietrze jest w górze.
Ruch w górę. Aby powstała burza, niestabilne powietrze musi zostać uniesione w górę. Uniesienie to zazwyczaj wynika z różnic w gęstości powietrza. Cieplejsze, mniej gęste powietrze unosi się do góry, tworząc siłę nośną.Gdy powietrze unosi się coraz wyżej, chmura burzowa staje się coraz wyższa i wyższa. Chmury burzowe mogą wznieść się nawet na 16km w górę.
W dużej chmurze burzowej występują jednocześnie silne wiatry wznoszące i opadające. Są to tzw. prądy wznoszące i opadające. Jest to najbardziej niebezpieczna faza burzy, w której mogą wystąpić tornada, grad, wiatr i powodzie.
Prądy wstępujące nadal zasilają burzę ciepłym, wilgotnym powietrzem. Kiedy jednak burzy zabraknie prądów wznoszących, zaczyna ona słabnąć. Gdy burza zaczyna zwalniać, tam, gdzie jest burza, deszcz i wiatr stają się mniej intensywne. Na koniec pozostaje tylko błękitne niebo i szczyt chmury w kształcie kowadła.
Burza przynosi również zmiany samopoczucia. Zwłaszcza meteopaci odczuwają wtedy napięcie, senność, nerwowość, a nawet duszności